Wat een andere dag dan gisteren!! Vanmorgen was het voor het eerst dat de kinderen eerder wakker waren dan wij. Gerarda was gisteren samen met Carlos op bed in slaap gevallen en bij Hans was het vannacht nogal laat geworden op het balkon. Hij had nog een tijdje aan het reisverslag gewerkt, de foto´s geordend en nog een lekker wijntje gedronken.

Toen wij wakker werden en naar het bed rechts van ons keken zagen 2 montere koppies met grote bruine ogen onze kant op kijken. Toen ze zagen dat we wakker werden begonnen ze direct te lachen en wisten niet hoe snel ze bij ons in bed moesten komen. Carlos lag nog als een blok te slapen en het zou nog een tijd duren voordat hij wakker werd. We zijn de ochtend rustig opgestart, omdat we niet wisten hoe de stemming zou zijn, maar de start was in ieder geval hoopvol. Dat we later op de dag onbedoeld een zet in de goede richting zouden zetten hadden we op dat moment nog geen idee van.

Bij het ontbijt was duidelijk te merken dat er gisteravond weinig gegeten was. Ze hebben gegeten als wolven. Ze ontdekten cornflakes met melk. We hebben voor Mauricio en Mateo 3x op moeten scheppen. Ook broodjes werden nog gegeten, het kon niet op. Carlos was qua eten nog steeds uit z´n hum en Gerarda wilde toch wel wat meer weten wat er aan de hand was, want zijn humeur viel eigenlijk wel mee. Bij een inspectie van de mond zag Gerarda dat Carlos witte plekken op zijn tong had in de vorm van witte kringen. Zij denkt zelf aan dauwworm, maar weet het niet zeker. Voor de zekerheid wordt in Nederland het e.e.a. nagetrokken.

Daarna hebben we pasfoto´s gemaakt voor de paspoortjes. Wij moeten er in totaal 8 hebben, voor de Colombiaanse paspoorten en later de Nederlandse paspoortje. Vraag ons niet hoe het precies gaat, want dat weten we op dit moment ook niet precies, maar daar komen we vanzelf achter.

Gisteren hebben we van Angela gehoord dat zij verwacht dat we donderdag kunnen tekenen bij de rechtbank. Omdat het geboorteregister van Mauricio en Mateo in een ander district ligt dan dat van Carlos kan zij helaas niet alles op donderdag regelen. Op vrijdag zijn we in Medellin klaar, maar in het weekend doen ze in Bogata niets dus heeft het geen zin om vrijdag al naar Bogota te vertrekken. Angela faxt vrijdags al wel het een en ander naar Walter (medewerker van Hogar in Bogata), zodat hij alvast aan de slag kan met alles te regelen. Wij zouden dan maandag naar Bogota kunnen vliegen en heel misschien woensdag of donderdag naar huis. Als dat allemaal lukt is het wel heel erg snel gegaan, dus laten we hopen.

Vanmiddag wilden we met George naar de Botanische tuin, maar het was vandaag erg  slecht weer. Als alternatief zouden we dan maar souvenirs gaan kopen. We willen in ieder geval nog een Colombiaanse vlag kopen en nog wat andere specifieke Colombiaanse dingetjes

Omdat het onderweg toch wel heel hard regende vroeg Hans aan George of ze de tickets niet konden gaan wijzigen bij Avianca, zodat ze alvast zeker waren van de vlucht. Wij hadden zelf inmiddels besloten om zondag naar Bogota te vliegen, omdat het dan toch allemaal wat rustiger is dan op maandag. Voor de kinderen is het ook goed om weer eens een nieuwe omgeving te hebben. Hiervoor moesten we echter de tickets hebben, dus weer terug naar het hotel om de paspoorten en tickets te halen. Toen we ongeveer een half uur daarna weer op weg waren naar Avianca zaten Hans en George voorin de auto over de mogelijkheden te praten van de ticketchange. Gerarda zat met de 3 kids achterin. Toen Hans en George waren uitgesproken begon Mauricio honderduit in het Spaans met George te praten en we hoorden dat hij onder andere zei: “Vamos ala Casa”. Hans vertelde tegen George dat wij de tickets al hadden betaald, maar dat wij in de supermarkt altijd tegen de kinderen zeiden “primera ala casa”, waarmee wij bedoelen dat eerst alles afgerekend moest worden bij de kassa voordat ze wat naar binnen mochten werken. George lag helemaal in een deuk en kwam niet meer bij van het lachen. Hij vertelde ook tegen de kinderen wat papa en mama zeiden en die kwamen ook niet meer bij. We snapten er niets van, want wat zeiden wij nu verkeerd? George vertelde dat Mauricio dat helemaal niet zei, maar tegen hem vertelde dat  “ze naar huis gingen”.  Wij waren stomverbaasd, bedoelde hij daar Nederland mee? “Ja”, zei George, “daar bedoeld hij Nederland mee. Mauricio hoorden dat wij spraken over de tickets naar Bogota, Madrid en Nederland en heeft daar de link in gelegd dat ze met papa en mama naar huis zouden gaan”. We hadden echt geen idee dat dat ventje daar zo mee bezig zou zijn en dat allemaal zo goed beseften. Omdat Mateo moe was en inmiddels weer bij Gerarda in slaap was gevallen bleef zij met Mateo in de auto achter.

 terwijl Hans met George samen met Mauricio en Carlos naar het kantoor van Avianca gingen. Op het kantoor kregen Mauricio en Carlos 2 whitebordstiften en konden op een speciaal tafeltje naar hartelust tekenen, terwijl Hans en George de tickets regelden.

Op de terugweg leek het wel of er bij de kinderen een knop was omgedraaid. Kennelijk was de mededeling dat we op weg naar huis gingen voor hen een positieve wending. Volgens George wilden de kinderen heel graag met ons naar hun nieuwe huis in het verre Olanda. Ze hebben zich op de kamer helemaal uitgeleefd, maar wel op een leuke manier. Totaal anders als gisteren, toen we merkten dat het duidelijk door de stress kwam. Heel soms horen we Mauricio en Mateo nu zelfs papa en mama zeggen, zeker tegen elkaar praten ze over ons als papa en mama. Maar ook vanavond in bad werd Hans soms erbij geroepen met “papaaaaaa”. De aankomende terugreis heeft hier duidelijk een rol in gespeeld. Om dit te vieren zijn we naar Mc Donalds gegaan. Hans zal er met  kinderen toch aan moeten geloven om naar Mc Donalds te gaan, de ballenbak hoort er nu eenmaal bij, daar ontkomt hij echt niet aan.

Op de hotelkamer was Hans alvast met het reisverslag van dag 10 begonnen toen de kids in bad gingen. Voor Carlos was Mc Donalds kennelijk te vermoeiend geweest en zat op de terugweg in z´n buggy te slapen- Hij is dan ook direct naar bed gegaan. Toen Mauricio uit bad kwam vond hij wat Hans zat te doen toch wel heel interessant en wilde graag een foto van hem nemen. Met de hand van Gerarda werd de foto gemaakt.

Daarna had hij echt de smaak te pakken en liep als een volleerd fotograaf  echte Paul Huff foto´s te nemen. We zullen aan Ine, een vriendin van ons die kunstfotograaf is, vragen of hij in haar exposities ook mee mag exposeren.