Pfff, wat een dag. We hadden wel verwacht dat dit een moeilijke dag zou worden, maar zo heftig nu ook weer niet. Alles is zo perfect geregeld en alles doen ze in het belang van de kinderen. Waarom dan toch weer zo´n ontmoeting in het ICBF gebouw? Waarom de kinderen kwellen met deze confrontatie? Waarom komt de maatschappelijk werkster dan niet voor een evaluatiegesprek naar het hotel en bezoekt de kinderen in een voor hen op dat moment veilige omgeving? Hierover zijn we dan ook boos, teleurgesteld, verdrietig en bovenal van van de kaart. Wederom een bewijs dat een volwassenen denkt op snavelhoogte en een kind op navelhoogte, zoals wij beiden het altijd maar omschrijven. Je kunt een kind niet ALLES uitleggen, omdat een kind emoties vanuit zijn buik (navel) benaderd en niet rationeel (snavel) zoals volwassenen dat denken te moeten doen. Vandaag is dan ook gebeurd waarom we met de pleegzorg zijn gestopt. Alles wat je hebt opgebouwd wordt door mensen met “verstand van zaken” in no-time de grond ingeboord en kun je weer van vooraf aan beginnen. Nou, dit zijn we alvast weer maar even kwijt, want wat is het soms lekker om de boosheid en verdriet van je af te schrijven. Maar wat is er nu gebeurd? Laten we maar bij het begin beginnen.

Zoals we gisteren al vertelden heeft Gerarda dagelijks bergen was, maar omdat we vanmiddag voor het evaluatiegesprek moesten komen wilden we ze toch zo schoon mogelijk tonen. Gisteren hebben we dan ook maar slabbetjes gekocht om zo te proberen de heerlijke bandieten zo schoon mogelijk te houden. Het levert in ieder geval een schattig plaatje op.

Eerst lekker rustig samen aan het ontbijt gezeten om vervolgens ons lekker te ontspannen bij het zwembad. Alledrie zijn ze helemaal gek van water en zwemmen, dus dat komt goed uit, want zoals jullie weten zijn we dat zelf ook. We hebben elkaar niet voor niets op de duikvereniging ontmoet en hopen later nog 3 buddy`s bij ons te hebben. Mauricio showt alvast als een nieuwe Jody Bernal zijn trimvest.

Naast het zwembad wordt de uitbreiding van het Oviedo winkelcentrum gebouwd, zodat de bouwvakkers iedere dag een prima dag hebben met een uitzicht op de Nederlandse kolonie. Blonde vrouwen zijn hier dan ook erg geliefd en zeker als ze in badpak rond het zwembad van de buren (Sheraton) paraderen. De arbeidsomstandigheden zijn hier gelukkig erg goed, want ze zekeren zich met een touw om niet naar beneden te donderen (hoezo arbeidswet). In ons geval trouwens een aparte overeenkomst, omdat de vader van onze kinderen ook bouwvakker was en na de dood van de moeder niet in staat was zijn gezin te onderhouden. Wij zeggen in Nederland wel eens dat “geld niet gelukkig maakt”. Dat is zeker zo, maar “geen geld” in ieder geval niet en daar worden we hier dagelijks aan herinnerd. Daarom kunnen we nog meer genieten van wat we nu hebben en hopen dat het evaluatiegesprek van vanmiddag positief zal zijn.

Na het zwembadavontuur hebben we op de hotelkamer gegeten en ons voorbereid op deze middag. We hadden de avond ervoor met elkaar afgesproken dat we zo normaal mogelijk zouden doen en zo de kinderen het gevoel zouden geven dat er niets bijzonders aan de hand was. Angela had ze afgelopen zaterdag nog verteld dat wij deze dag naar het ICBF zouden gaan en dat ze zich niet druk hoefden te maken, maar of dat dat zou helpen hadden wij ernstig onze twijfels. Beneden op de bank van de lounge waren de koppies al erg gespannen. Wat zou er toch in die koppies omgaan?

Net zoals anders hebben we met de kinderen lol gemaakt. In de auto met George was er dan ook niets aan de hand en George vertelde dan ook dat de kinderen erg rustig waren. Wij vroegen hem de kinderen pas gerust te stellen als ze bij het ICBF gebouw overstuur zouden raken. Wij zouden zo gewoon mogelijk doen en als zij er niet op reageerden zou George ook niets zeggen. Als George bij voorbaat al social talk zou gaan doen, dan waren ze bij voorbaat al ingelicht dat er iets bijzonders in de lucht hing. Gerarda had gisteren met de kinderen tekeningen en plakwerkjes gemaakt en op hun eigen werkstukjes Gracias Mauricio, Mateo of Carlos geschreven. Dit zouden de kinderen zelf aan de maatschappelijk werkster mogen geven. Toen wij het parkeerterrein van het gebouw opreden was er nog niets aan de hand. Ook toen wij de trap opliepen was er niets aan de hand, maar hielden ons wel stevig vast. Op de laatste trap voor de kamer van de maatschappelijk werkster heeft George nog een foto van ons gemaakt.

5 treden later sloeg de paniek echter volledig toe bij Mauricio en Carlos toen zij de maatschappelijk werkster in het vizier kregen. Mauricio rende naar Gerarda en klom in haar nek en Carlos wist niet hoe snel hij bij Hans in zijn nek moest gaan hangen. Beiden zetten het op een gigantisch en intens huilen en drukten zich stevig tegen ons aan. Ziet het dan zelf nog maar eens droog te houden!! Ondanks dat we dat beslist niet wilden jankten we net zo hard mee. Waarom moesten ze in Gods naam deze kids zo´n verdriet doen? Ze waren volledig van de kaart, maar Mauricio en Carlos uitten zich tenminste nog. Mateo zat als een verschrikt vogeltje te spelen. Op dat moment voor ons de eerste keer echt een nadeel dat we 3 kids hadden en maar 2 paar handen, want we wisten als geen ander dat Mateo wel degelijk in paniek was. Hij uit dit alleen niet en is een echte binnenvetter. Ook hij moest op dat moment getroost worden, maar zoals gebruikelijk gaat je aandacht uit naar diegene die tekeer gaat. Na een tijdje werden ze eindelijk rustig. De maatschappelijk werkster vond het prachtig om te zien dat de kinderen al zo snel aan ons gehecht waren. Nou prachtig!! dat hadden we ook wel op een andere manier kunnen laten zien!! Als Hogar iets zou mogen proberen te veranderen, dan is het dit deel van de procedure wel. Natuurlijk beseffen we dat Hogar hier niets aan kan doen, maar hun contacten zijn wel zodanig dat ze dit toch eens voorzichtig aan zouden kunnen kaarten. Maar goed, toen de kids weer rustig waren kon het gesprek beginnen en hebben we verteld hoe het ging en hoe ze waren. De kinderen zelf waren erg teruggetrokken en gaven nauwelijks antwoord op de vragen die hun gesteld werden. We hebben wat leuke anekdotes verteld over wat we met de kinderen hadden meegemaakt. Ook over de nette opvoeding die ze hebben gehad en dat we hartstikke trots zijn op het zorgen en opkomen voor elkaar. Wij vroegen of ze alles wat we verteld hadden ook tegen de pleegmoeder wilde vertellen. Toen vroeg ze aan ons de alles betekenende vraag:

Willen jullie de kinderen hebben en willen jullie doorgaan met de procedure?

“Natuurlijk willen we doorgaan, niemand pakt deze kinderen nog van ons af. We houden van ze en zoals u zelf kunt zien houden de kinderen ook van ons”.

Ze feliciteerden ons met onze beslissing en kreeg zelf tranen in haar ogen. Ook de kinderen fleurden even op met de blijdschap die in de kamer hing. De maatschappelijk werkster en Angela vertelden de kinderen dat wij definitief hun papa en mama werden, maar zoals wij al vertelden: Een kind denkt op navelhoogte en niet op snavelhoogte. Dat besef komt bij hen later wel.

De rest van de dag zijn de kinderen nog helemaal van slag geweest en net als de eerste dag huilden ze om van alles en nog wat. Ze waren ook anders baldadig en lieten zich in tegenstelling tot voorgaande dagen moeilijker corrigeren. Ook het eten was een drama en Mauricio en Mateo hebben amper wat gegeten, ondanks dat we hun lievelingskostje Yuka hebben gegeten. Zelfs Carlos heeft voor zijn doen weinig gegeten en is bij terugkomst op de kamer huilend als een blok in slaap gevallen. Ook Gerarda had het erg zwaar vandaag en kon het niet zo goed verwerken. Wat willen we graag naar huis!! Toen zij op de kamer op advies van Hans eens lekker in bad ging zitten wilden Mauricio en Mateo bij haar in bad. Een beter medicijn kun je niet krijgen en na 5 minuten hadden ze samen de grootste pret. Om samen met de kinderen stoom af te blazen zijn we maar naar het winkecentrum gelopen waar de boodschappen voor morgen werden gehaald. Alledrie wilden ze bij Hans in de boodschappenkar.

Na het winkelen en het eten, wat dus nauwelijks lukte, terug naar het hotel om nog wat te spelen en daarna naar bed. Ook toen bleek weer maar eens wat deze dag voor de kids had betekend, want slapen ging echt niet. Op het moment dat Hans het reisverslag van vandaag typt ligt Mateo bij Gerarda op schoot. Na veel geknuffel is ons binnenvettertje eindelijk in slaap gevallen en ligt hij heerlijk bij Gerarda te slapen.

Toen we Mateo eindelijk slapend op bed legden lag Carlos nog met grote ogen rond te kijken, dus ook hij maar bij mama op schoot (voor Carlos zijn we al lang mama en papa). Na ´n uur lag hij nog hele verhalen te vertellen en vindt hij alles zéér interessant. Ook het typen van papa en de foto´s die bewerkt worden vindt hij prachtig en schatert het uit.

Gerarda is zojuist maar met hem naar bed gegaan en beiden zijn inmiddels in diepe slaap gevallen. De eerste nachten hebben de kinderen onrustig gedroomd, wat we hoorden aan de geluidjes die ze maakten. Dit is trouwens meestal rond 2 à 3 uur ´s nachts. De laatste nachten maakten zij kleine, lieve en tevreden slaapgeluidjes. Hoe zou het vannacht gaan? We hebben geen idee, maar we hopen dat de kinderen weer snel de draad oppakken en dat we weer snel het vertrouwen van de kinderen hebben gewonnen. Wat hebben ze in hun jonge leventje toch al veel meegemaakt.

Nu alles nog mailen, nog 1 wijntje en morgen hopelijk gezond en gelukkig met “onze” kids weer op, maar dat zal best gaan lukken. Morgen zullen we het weten en jullie ook in het reisverslag van dag 10……….